Yazılı Basının Son Neferleriyiz

Gazete kokusu diyorum, tarifi yok!

Bir çayın yanında açılan ilk sayfayla burnuna çalınan mürekkep kokusu gibi,

Ve bir sabah kahvesinin yanında okunan gazetenin verdiği haz gibisi yok!

Kati surette hiçbir ekranın ışığı o kokunun sıcaklığını veremez.

Bugün birer birer kararıyor gazete manşetleri…

Hani bir zamanlar toplumun nabzını tutardı ya manşetler, şimdiyse birer nostalji nesnesi olmuş gazeteler…

Tasarruf tedbirleri adı altında bıçak gibi kesildi abonelikler! Herkes özgür basını savunurken, önce yerel medya gözden çıkarıldı. Ne garip değil mi? Herkes şehrin kalkınmasından bahsediyor ama kentin aynası olan gazetelere yeterli destek verilmiyor.

Yıllarca yerelde çalışmış bir basın mensubu olarak şunun altını önemle çizmek isterim ki; Yerel basın şehrin hafızası, sokağın nabzı, halkın sesidir. Bu sesi kısmaya, bu hafızayı silmeye yönelik her hamle, aslında halkı susturmanın, şehri kimliksizleştirmenin ta kendisidir!

Evet, dijital dönüşümün yaşandığı bu zamanlarda yazılı basın sessizce tarihe karışıyor. Ve biz bu dönüşümün tam ortasında yer alan yazılı basının son neferleriyiz.

Biz gazeteciler; gazeteyi koklayarak okuyan, başlığın altındaki çelişkiyi fark eden, fotoğrafla metin arasında bağ kurmaya çalışan insanlarız. Artık her günün sabahı yeni bir vedaya uyanıyoruz.

Ne acı ki, susturulmuş kalemler olarak gazetelerle birlikte tek tek kayboluyoruz.

Ve evet, yazılı basının son neferleri olsak da yine de her harfimizde hala bir direniş var. Çünkü biz biliyoruz ki, şehrin hafızası silinirse halk susar. Halk susarsa hakikat kaybolur.

Manşetler susarsa da yalanlar manşet olur!

Esen kalın..